Als filmmaker, regisseur en oprichter van STUDIO WHITFIELD is de in Amsterdam gevestigde Iman Whitfield een creatieve kracht met een brede blik. Met haar studio werkt ze aan alles van branding en identity design tot filmproducties en creatieve campagnes. We spraken Iman over inspiratie, intuïtie en de rol die haar Ivy Two speelt in haar dagelijks leven – van ochtendyoga tot filmset.
Hoe zien jouw ochtenden eruit? En welke rol speelt de fiets daarin?
Sinds ik moeder ben geworden zijn mijn ochtenden een heilig moment én een strak georganiseerde routine. Op werkdagen gebeurt er al verrassend veel voor 09:00. We staan meestal om 6:45 op om te eten en aan te kleden. Ik maak ontbijt en breng Lola om 08:15 naar de opvang. Als het lukt, spring ik op de fiets naar mijn favoriete hot yoga-les. Daarna fiets ik naar huis, kleed me om en maak ik me klaar voor de eerste afspraken.
Hoe ziet je dagelijkse rondje eruit? Waar ga je meestal heen en wat is je favoriete moment?
Na yoga gebruik ik de fiets voor allerlei afspraken overdag – werkgerelateerd of privé. Soms gebruik ik ‘m ook voor een diner of event in de avond. We wonen en werken tussen het centrum en Amsterdam-Noord, dus ik fiets vaak heen en weer en neem regelmatig de pont. Vroeg in de ochtend fietsen vind ik heerlijk; het voelt alsof ik door een slapende stad zweef. De zon die opkomt, vogels die zingen, de stad die langzaam ontwaakt – dat vind ik echt een magisch moment.
Als filmmaker, voelt fietsen voor jou weleens filmisch?
Er zit iets bijzonders in de snelheid waarmee je een stad of landschap doorkruist. Je rijdt langs mensen, momenten, situaties. Alsof je langs een reeks mini-scènes vliegt. Het leven als een film, in realtime.
Heeft fietsen invloed op je creativiteit?
Absoluut. Fietsen helpt om rust in m’n hoofd te vinden, dingen op een rij te zetten en los te laten. Er ontstaat ruimte voor nieuwe ideeën en inspiratie. Tijdens het fietsen komen er vanzelf dingen bovendrijven.
Wie of wat heeft jouw werk het meest beïnvloed?
Er zijn veel mensen, projecten en momenten die me hebben geïnspireerd. Mijn ouders, beiden kunstenaars, leerden me vertrouwen op m’n intuïtie en ideeën tot leven te brengen. Op de kunstacademie WDKA was het mijn docent Ari Versluis die me inspireerde om meer met film te doen. Ik studeerde af met een filmproject: Love Stories, Chapter One: Bo.
Een kunstenaar die me echt heeft geraakt is Rineke Dijkstra, fotograaf en filmmaker en goede vriendin van mijn moeder. Haar manier van observeren en vastleggen vind ik heel eigen. Ons huis hing vol met kunst, zelfgemaakte meubels en schilderijen. We gingen vaak naar musea. Ik werd dus van kleins af aan gevoed met creativiteit. Met als belangrijkste les: volg je intuïtie.
Hoe houd je je creativiteit levend?
Door bewust ruimte te maken voor stilte en verveling. Als ik gehaast ben, lukt het niet om creatief te zijn. Tegelijkertijd duik ik ook graag in het onbekende en verken ik nieuwe ideeën. Die balans tussen ontspanning en actie werkt voor mij.
Is er een project dat je extra dierbaar is?
Onlangs maakte ik met STUDIO WHITFIELD een campagne voor Marie-Stella-Maris, die ik produceerde en regisseerde. Ik was acht maanden zwanger van Lola en ging bijna met verlof. Toch wilde ik dit project graag doen, het voelde inhoudelijk en esthetisch goed. Zwanger draaien was bijzonder en leuk, en ik ben heel blij met het eindresultaat.
Deze maand is het Bike to Work Day. Wat zou je het meest missen als je niet meer zou fietsen?
Dat is lastig, omdat fietsen voor mij zo vanzelfsprekend is. Het is al van jongs af aan mijn manier van verplaatsen. Dus ik zou echt alles missen: de snelheid, de beweging, de wind op je gezicht en de mensen die je tegenkomt. Maar ook de langere ritten, de omwegen. Misschien, ja misschien zelfs fietsen in de regen.
Wat is jouw ideale soundtrack voor een lentedag?
Everybody Loves the Sunshine van Roy Ayers. Die zet ik graag op als de eerste lentezon naar binnen schijnt.
Tot slot: hoe voelt het om op je Veloretti te rijden?
Op m’n gemak. Thuis. Mezelf.